Hella van 't Hof
"Textiel is voor mij zowel een vanzelfsprekendheid als een uitdaging. Ik ben opgegroeid met borduurwerken om me heen. Ik speel er mee – haal het uit zijn verband – zodat het soms (on)draaglijk wordt. Bedek er een foto mee, leg een beschermlaag aan, benadruk of ontken een aanwezigheid, verleg een betekenis.
Het is zacht, schoon en traag." -Hella-
Het werk van Hella van ‘t Hof (1962) lijkt op het eerste gezicht eenduidig en makkelijk te interpreteren maar dat is niet zo, het is een schone schijn die ons bedriegt.
Kijken naar haar werk is als een herinnering die boven komt drijven. De fotografische borduursels van Van ’t Hof zijn verstilde beelden van zomerse taferelen, vakantieherinneringen en schoolreisjes vol gevlekt zonlicht. Wapperende katoenen jurken en zachtgrijze schaduwen waarin onschuldige kinderen spelen. Met kwetsbare bloemen, soms ontroerend achteloos in een hand, soms als een merklap die het lichaam versiert. Een wereld uit het verleden met fotoalbums vol bewijzen.
De fotografische zwart/wit kiekjes zijn onscherp als schimmige diffuse herinneringen. Met haar borduursels voegt ze een extra dimensie aan de beelden toe. Toch is het meer dan een louter versieren wat Van ’t Hof doet; dit ragfijn en helder handwerk heeft een functie, ze lijkt ons iets te willen vertellen, opbiechten.
En wat in eerste instantie een mooi melancholisch plaatje lijkt wordt bij nader inzien een verontrustende bekentenis. Achter deze tere borduursels schemeren verhalen en onder de dunne draden liggen verborgen boodschappen die langzaam ons bewustzijn binnendringen. Het werk Van ‘t Hof is ingetogen en bescheiden, bezit een melancholische schoonheid en antwoorden krijg je niet.
Ivonne van der Velden
"Textile is both a matter of course and a challenge for me. I grew up with embroidery around me. I play with it – take it out of its context – so that sometimes it becomes (un)bearable. Cover a picture with it, put a protective layer to, emphasize or deny a presence, shift a meaning.
It's soft, clean and slow." -Hella-
The work of Hella van 't Hof (1962) seems unambiguous and easy to interpret at first glance, but that is not the case, it is a clean appearance that deceives us.
Looking at her work is like a memory that comes to the surface. Van 't Hof's photographic embroideries are still images of summer scenes, holiday memories and school trips full of dappled sunlight. Flowing cotton dresses and soft gray shadows in which innocent children play. With delicate flowers, sometimes touchingly casual in one hand, sometimes like a sampler adorning the body. A world from the past with photo albums full of evidence.
The photographic black and white snapshots are out of focus like shadowy diffuse memories. With her embroidery she adds an extra dimension to the images. Yet it is more than just decorating what Van 't Hof does; this gossamer and clear handiwork has a function, it seems to want to tell us something, to confess.
And what at first seems like a nice melancholic picture turns into a disturbing confession on closer inspection. Behind these delicate embroideries there are stories and beneath the thin threads lie hidden messages that slowly penetrate our consciousness. Van 't Hof's work is modest and modest, has a melancholic beauty and you don't get answers.
Ivonne van der Velden
